De echo’s van het eens-zijn

In de huidige tijdgeest zijn de sociale media niet meer weg te denken. Danique van Dijk klimt in deze blog in de pen en stelt enkele vragen bij het gebruik van de socials.

Door de jaren heen hebben mijn vriend en ik diverse discussies gevoerd over social media. Het ging in onze discussies vooral over de social media Facebook, Instagram en LinkedIn. Natuurlijk heb je nog veel meer smaken op dit gebied, maar daar ben ik niet zo mee bekend en weet ik dus weinig vanaf.

Dankzij de discussies met mijn vriend – die veelal over mijn actieve social mediagebruik en wensen gingen – heb ik veel geleerd.

Vragen

We bespraken vragen als:

– Waarom heb ik social media?

– Waarom heb ik de behoefte om iets online te delen?

– Waarom heb ik de behoefte om iets op dit moment te delen?

– Waarom heb ik eerder mijn Instagram account verwijderd en heb ik na een aantal maanden toch weer een nieuw account aangemaakt?

– En dat in totaal keer drie over een tijdsspanne van ongeveer vijf jaar?

– Wat vind ik van mijn social mediagebruik?

– Hoeveel tijd besteed ik per dag aan social media?

– Wat leer ik van social media?

– Wat vind ik van social media in het algemeen en wat zijn de voor- en nadelen voor mij?

– Met wat voor doel gebruik ik LinkedIn, Facebook en Instagram?

Enige gedachten

Door de tijd heen heb ik voor mezelf antwoorden kunnen formuleren op bovenstaande vragen. Die antwoorden hebben ertoe geleid dat ik sinds kort enkel nog het social medium LinkedIn gebruik, als je WhatsApp niet meetelt onder de “klassieke” social media. In 2017 verwijderde ik mijn Facebook account. Of misschien was het 2016, wat doet het ertoe. Instagram heb ik tot twee weken geleden actief gebruikt. Ik mis het niet. De eerste dagen wel, maar de laatste tijd denk ik vooral: wat een rust en wat een extra tijd houd ik over. Om er vervolgens dan weer over te schrijven – wat de cyclus natuurlijk wel nog in stand houdt -, maar het helpt me bij mijn proces.

Hoewel social media veel gebruiksplezier en interactie kunnen bieden (en gewoon ook veel voordelen hebben), wegen voor mij de nadelen onder de streep het zwaarst. Daarbij denk ik aan de zogeheten ‘echo chambers’, bevestiging krijgen van je bestaande gedachtegoed, het ongezouten kunnen verkondigen van je mening, het eindeloos kunnen ‘roepen’ en delen. Over van alles en nog wat. En op elk gewenst tijdstip. Alles ligt onder een vergrootglas en discussies lijken vaak snel te verharden. We zijn tegenwoordig vaak onze mening in plaats van dat we ergens een mening over hebben. En dat maakt praten en redelijk discussiëren over een onderwerp nog wel eens lastig.

Echo’s

Steeds vaker lees ik reacties waarin zoiets staat vermeld: “Ik ben het (helemaal) met je eens.” Laatst las ik op LinkedIn een post die startte met: “Voor iedereen die het eens is met…” En daar word ik soms verdrietig van. Ook ik heb daaraan bijgedragen. En draag daar nog steeds aan bij. Op een gegeven moment zag ik op Instagram de zoveelste mooie uilenfoto langskomen (ja, ik houd van natuurfotografie) en dacht toen: wil ik hier dagelijks zoveel tijd aan besteden? En ik probeer me ervan los te maken. Van het echoën binnen de social media. Dat gaat niet zonder slag of stoot, maar ik ben tevreden met de recente vooruitgang.

We houden de social media wereld – de online wereld – met elkaar in stand. En ik denk dat deze online wereld met haar sub(brand)compartimenten meer invloed op ons heeft dan we denken. Social media lijken soms steeds meer deel uit te maken van onze identiteit, terwijl we gewoon (kunnen) bestaan zonder. Met al onze imperfecties. Ik vraag me dan ook wel eens af of we beter af zijn zonder social media. Na de bestorming van het Capitool of andere extreme voorbeelden ging ik me dit steeds vaker afvragen.

Antwoorden

Wat zijn jouw antwoorden op bovenstaande vragen? Je hoeft ze niet te delen (mag wel natuurlijk). Mijn doel achter dit stuk is om je aan het denken te zetten.

En uiteraard: je mag het met mij en dit verhaal oneens zijn. Graag zelfs.

Dan breken we samen de deur van de echokamer open en kijken we wat daarachter ligt. Misschien wel mooie vergezichten die naar nieuwe inzichten leiden.

Lees ook deze artikelen:

What’s in a name?

De tweede blog van Timo van Kempen over verschillende ademhalingstechnieken. De afgelopen jaren zijn tal van boeken, ook via Mooigeschreven, onder de aandacht gekomen. In de eerste blog kwam onder andere de ‘koude training’ van Ice Man Wim Hof aan bod en besloot de auteur koud te gaan douchen. Hoe is dat bevallen?

Ontpillen

Ontspullen kenden we al, maar ontpillen is een nieuw werkwoord. Arts en verouderingswetenschapper David van Bodegom schreef recent een boek met deze hoopgevende titel. Zijn boodschap ‘neem je gezondheid weer in eigen hand’ past uitstekend bij de visie achter complementaire zorg en integrative medicine.

Boekbespreking Pijnlijke verrijking

In het boek Pijnlijke Verrijking van Fedia Jacobs voert psychiater Samuel Rubinstein – het alter ego van de schrijver – gesprekken met slachtoffers van geweld. Onder andere met een zoon van een joodse kampoverlevende, een oorlogsveteraan, een dochter van een politiek vluchteling en iemand die als kind verzeild raakte in oorlogsgeweld.

Een betere wereld

Degenen die zich vandaag de dag afvragen hoe zich te verhouden tot de polarisatie in de samenleving, uit de hand lopende discussies op social media en bijvoorbeeld het ‘vreemdelingen-vraagstuk’, doen er goed aan het Het kwaad en ik van Colet van der Ven te lezen. In deze recensie legt Timo van Kempen uit waarom.

Recensie Als de tijd voor altijd stil zou staan

Tijdens een bezoekje aan de bibliotheek, op zoek naar leesvoer voor de vakantie, viel mijn oog op Als de tijd voor altijd stil zou staan van Ivan Wolffers. Ik kende de schrijver al van Het gezonde lifestyleboek. De verzameling columns uit het boek Als de tijd voor altijd stil zou staan is niet typisch het non-fictie genre waar ik normaal over schrijf op Mooigeschreven.nl. Maar voor dit persoonlijke en innemende boek, dat ik eerder onder de literatuur zou scharen, maak ik graag een uitzondering.

Nooit écht gezien in de GGZ

Yuna Timmermans schreef een persoonlijk relaas over haar ervaringen met de jeugd GGZ. Zij gaf haar boek Van autisme tot borderline, maar nooit écht gezien de ondertitel: Het verhaal van een ervaringsdeskundige over het falen van de Nederlandse jeugdzorg en geestelijke gezondheidszorg. Het falen kreeg met name vorm door het diagnostische hokjesdenken in de GGZ […]